Bavemın, piyo brayemın, sensiz, bir yıl altı ay geçti. Hâlâ, nereye baksam, neye dokunsam sen !
Oturduğun koltuğun yanındaki sehpada siyah tespihin, gözlüklerin, saatin…yatarken taktığın başlığın, dolabında lacivert takım elbisen…Dikili’ye, yazlığa götürmek için Arko kremden tırnak makasına, bıçağa , kabloya, aynaya kadar, akıl almaz onca ıvırı zırvırı içine attığın siyah çantan, özenerek yazdığın günlüğün… fotoğraflarda kalmış gençliğin, videolarda yüzün, sesin,
her şey bıraktığın yerde, hiç gitmemişsin gibi dururken, hep, az sonra kapıyı anahtarınla açıp, bastonunu duvara dayayıp, elindeki BİM poşetini bana uzatacaksın sanıyorum.
Ahhh benim babam, O ki, “hadi iyisin baba, bir yılı daha devirdin, yıllar korksun senden” dediğimde bıyık altındaki o gevrek gülüşünü, “daybeterde …hımalo Hekko” huysuzluklarını yaşamayacağım;
Ve ahhh, anneannesinin bir tanesi, teyzesinin, kuzusu Can, O ki “sakın bunları kaldırma, hep parka baksınlar” dediğin yeşil köpeğin, sarı minik ördeğin, robotun hâlâ bıraktığın gibi pencerede parka bakıp, her yılbaşı rengarenk toplar, meleklerle süslediğimiz, çam ağacının ışıklarını yakıp “hoş geldin yeni yıl” şarkısını söylemiyoruz;
yokluğunuz kor olmuş yüreğimizi yakar, her geçen gün daha… daha çok özlerken sizi; etrafımızı sarmış “aman idare et işte ! yeter ki paran, servetin olsun, her yol mubah” ahlaksızlığını yasallaştırarak,toplumsal çürümeye katkı sundukları halde kendini iyi insan sayan…gösteren kötülerle sarılmış ve de samimiyetsizlik barındıran, mekanik sesli, klişe yılbaşı dileklerinin aldatıcığına kanacak yaşı çoktan geçmişken;
bil ki benim babam ! bil ki ! benim kara gözlü güzel oğlum; hiç bir yılbaşı; siz yaşarken geçirdiğimiz güzel, keyifli…o boş çıkacağı bilinse de umutlu “yılbaş”larının yerini ASLA tutmuyor, tutmayacak da…
Gülsen FEROĞLU
31.12.2023